Toen Simon Been mij medio ’70-er jaren bij de band Braak vroeg (en ik ja zei) was dat de 1ste keer dat ik voor een microfoon stond. In kleine kring –de intellectuele protestgeneratie– was Braak zeer populair. We waren een van de eerste Nederlandstalige bands en het album Suite voor een Hypochonder werd een mijlpaal in de nederpop.
In de 80er jaren had ik –inmiddels solo, maar met Simon Been op piano en als componist– de grootste successen met nummers als Vang me, Dame uit Suriname, Een minuutje: twee elpees en een aantal singles. Dat alles leverde in '83 een Zilveren Harp op.
De 90er jaren stonden in het teken van de cd Niet Ik nadat Simon en ik in ’98 een toer door België en Nederland met Stef Bos maakten: Twee Stemmen Een Piano.